kwietnia 2015 - Sandrynka

jako blogerka jestem słabym targetem dla producentów.

co zresztą widać, nie reklamuję niczego, nie mam zysków z bloga, nie sponsorują mnie firmy robiąc mi drogie prezenty. dlaczego tak jest? bo jestem zdania, że na pewne rzeczy nie warto wydawać kasy i wszystko próbuję zrobić raczej sama.

taka jestem, trudno:D

rzadko choruję na jakiś designerski przedmiot. nie mam potrzeby posiadania jakiś wariactw
w kuchni.

i zawsze szkoda mi kasy na pierdoły. dlatego nie kupuję oryginalnej ceramiki, nie muszę mieć markowych rzeczy albo modnych gadżetów. wolę za to gdzieś wyjść, coś przeżyć, albo gdzieś dobrze zjeść ;)

ale i mnie czasem coś na maxa urzeknie. i choć tego czegoś raczej nie kupię, bo mi szkoda pieniędzy, to kombinuję jakby to spróbować zrobić po swojemu ;)

tak było z przedmiotem, który robi furorę w blogosferze - zaparzacz/ekspres Chemex.

fakt, spodobał mi się straszliwie, ale wybaczcie - 200zł za kawałek szkła i drewna to ja nie dam, nie stać mnie na takie luksusy, a nawet jakby mnie było stać, to to byłby tylko zbytek... poza tym ja kawoszką nie jestem, piję rzadko, częściej parzę dla kogoś niż dla siebie.

ale tak mi chodził i chodził i chodził po głowie, więc obmyśliłam pomysł i zrobiłam sobie własną wersję :)

gdyby ktoś nie wiedział, oryginalny Chemex to dzbanek ze szkła, z dzióbkiem, szyjką z drewnianym kołnierzem, koralikiem i rzemykiem:

mój powstał ze zwykłego dzbanka zaparzacza, za 12zł. wystarczyło tylko wyrzucić wszystkie te plastikowe części i sitko ze środka.

z rączką trzeba było mega ostrożnie, nie dało się jej wyjąć, trzeba było delikatnie przeciąć plastik.

potem tylko kawałek skóry, rzemyk i drewniany koralik. nic więcej, banalna robota. pasek ze skóry regulowany jest koralikiem, więc do mycia dzbanka go po prostu się go ściąga. do tego dzięki temu paskowi wygodnie można dzbanek złapać nie ryzykując poparzenia.

wystarczy tylko najzwyklejszy filtr do kawy i voila!

powiem Wam szczerze, że podoba mi się przeogromnie, nawet jak stoi na szafce taki pusty, ma niebywały urok. a koszt jego wykonania mnie wręcz uskrzydla :)

no i najważniejsze dla mnie - jest to inspiracja, ale nie kopia!

może piątkowej kawki? ;)

57 komentarze

19 komentarze

dzisiaj trochę pisaniny będzie.

nie wszyscy wiedzą, ale o części perypetii z panelami wiedzą Ci, którzy mnie obserwują na fb.

uwaga! historia mianowicie przedstawia się mrocznie, ale momentami tragikomicznie:)

bardzo chciałam położyć panele u dzieci w pokoiku. miały tam wykładzinę dywanową, która okazała się kiepskim pomysłem, z Saszy astmą, a do tego z ich szaleństwami i stanem czystości po - wiadomo...

marzyła mi się jasna podłoga, w stylu skandynawskim. ale ciągle były ważniejsze wydatki na głowie, ciężko mi było się zdecydować. nagle, w sobotę - decyzja! jadę po panele.

słuchajcie, spoko, pojechałam z dziećmi, kupiłam pięć paczek, jakoś załadowałam je na wózek, zaciągnęłam na parking i... hmm... mam dwoje dzieci na pokładzie, paczki nie wchodzą w bagażnik małego auta, jakim dysponuję i co teraz? zostawić panele na parkingu czy jedno z dzieci? a jak dziecko, to które? ;)

dobra, ładuję Maję na przednie siedzenie, a z tyłu obok Saszy paczki z panelami. prawie kolanem upychałam, ale się zmieściły. ok, jedziemy do domu. ale... ciekawe jak ja wniosę te paczki na czwarte - meeega wysokie piętro?! nie wiem. podjeżdżam pod bramę, wyciągam paczki, nawiasem mówiąc paczka waży chyba z 50kg, kuuurde! patrzę po rynku, może jacyś faceci się znajdą, za piwo by raz dwa wnieśli. ale oczywiście, jak człowiek potrzebuje to nikogo nie uświadczy! zero ludu!

dobra, Saszy dałam swoją torebkę i naprzód. paczka na I piętro, lecę na dół, druga paczka na I piętro, lecę na dół, trzecia... potem jedna paczka na II piętro, druga na II piętro, itd. itd. Maja bardzo chciała pomóc, więc rozwaliłam jej paczki i nosiła dumna z siebie po trzy panele:) po ponad półgodzinie panele były na IV piętrze, w domu, a ja byłam ledwo żywa.

ok, odsapnęłam chwilę i dawaj.

ja nie położę?! jak to nie! po co mi jakiś facet, skoro sama dam radę i położę dzieciom panele!

naprzód, meble na bok, zaczynam.

jeden pas jest, zaczynam drugi. kurde, szpara zostaje, nie robi mi żadnego klika, nie zachodzą na siebie.

co ja robię źle do cholery?! od początku. znowu to samo, nie schodzą się, szpary zostają. dawaj, instrukcję czytam, no dobrze robię, chyba,

a szpary są, co jest??!! jeszcze raz. i jeszcze raz. przecież to kurcze miało być banalnie proste!!!

przekleństw poleciało tyle, że uszy więdły! a na koniec się poryczałam ze złości, złożyłam z powrotem panele, poddałam się i zadzwoniłam do pana Stasia, mojej złotej rączki. zaprosiłam go na niedzielny poranek do siebie, by mi kuuuurde pokazał, co ja źle robię, że mi te panele nie chcą się położyć...

w niedzielę rano pan Stasiu przyszedł, zaczął układać i okazało się... że ja wszystko robiłam ok, tylko podłoga miała mega spad i trzeba było poziomować. czyli z jednej strony pół satysfakcji, że jednak nie jestem taka tępa, a z drugiej, chciałam jednak sama to zrobić! więc ego ucierpiało:/ pocieszające niech będzie to, że 1/4 pokoju ułożyłam sama pod okiem fachowca :D

tak to było :D

dobra, koniec tego gadania.

w pokoju oprócz paneli nic się prawie nie zmieniło, więc kto widział, niech rzuci tylko okiem na podłogę ;P