Zazdrość i zawiść to nasza cecha narodowa podobno. Jak mnie czasem ukłuje, to się wstydzę i robię coś kreatywnego. Ja tam CIĘ uwielbiam i życzę Ci wszystkiego naj, naj:)

Bardzo oczyszczający post napisałaś, tylko ciekawe, czy dotrze do odpowiednich osób. Czasami trzeba mocno dowalić, żeby się komuś oczy otworzyły. Jednocześnie jakie to przykre, że w tak katolickim kraju postrzegamy innych przez pryzmat własnych niemożliwości i nieumiejętności. Proszę, nie zmieniaj się, bo tak kreatywna, twórcza osoba jak Ty zasługuje na słowa uznania i wielkiego szacunku. Życzę Ci wszystkiego najlepszego i spotykania większej ilości ludzi przyzwoitych i wartych Twojej przyjaźni.
Pozdrawiam .:)

Żyj i pozwól żyć innym i tym fajnym akcentem miłego dnia Ci zyczę :)))

Sandrynko, musiałaś się przysłowiowo "nadziać" na kogoś złego. W poście czuć wiele goryczy. Niestety to jest życie i tego nie zmienisz, natomiast możesz się trochę uodpornić. I tak jak pisałaś: zazdrość płynie od ludzi nie dbających o własne życie. Nie umieją zająć się swoim, uporządkować je czy pokazać co umieją. Dlatego nie przejmuj się kochana i idź do przodu, bo ja lubię tu zaglądać i cieszyć się razem z Tobą :) Uściski.

Gdyby świat składał się ludzi z takim jak Ty podejściem, byłoby naprawdę pięknie :-)
Przesyłam Ci garść ciepłych myśli Sandrynko!

Nie ma co brac do glowy... Mam tak samo jak Ty, ale z wiekiem i przez rozne doswiadczenia zyciowe pozbylam sie tych rozowych okularow, ktorych mi ostatnio b brakuje! Zatem rob swoje, bo robisz cudna robote, inspirujaca i sprawiajaca wiele radosci nam, i sobie :) i dobrze, ze piszesz takie rzeczy... To wlasnie sprawia, ze jestes wyjatkowa... Nie tak jak wiekszosc blogow o wystroju czy architekturze wnetrz...Twoj blog jest naprawde wnetrzarski, bo dzielisz sie z nami swoim prawdziwym wnetrzem... <3 :*

Widzę, że mamy podobne charaktery... Choć może ja - na szczęście - dość wcześnie izoluję się od osób, które są zawistne, w miarę wcześnie zauważam, że ktoś chce mi zaszkodzić. A jak nie ja, to ktoś z moich znajomych. To wielkie szczęście mieć kogoś, kto Cię w razie czego ostrzeże. Dlatego w przyjaźni nie idę na ilość, tylko na jakość.
W dzieciństwie także wolałam czytać książki i pisać własne opowiadania, czy pamiętnik, niż spotykać się z rówieśnikami. W dodatku mieszkałam na totalnym zadupiu, co tylko potęgowało moją inność. Spotkałam się na wielką skalę z tym, co dziś nazywa się hejtem. Szykany były za lepszą ocenę, ładniejsze ciuchy (co z tego, że używane po kuzynce), czy z powodu złego humoru "koleżanek". Wytrwałam, jestem dziś przez to silniejsza.
Oczywiście nie uniknęłam zazdrości, ale od kiedy zaczęłam nad tym pracować, od kiedy przestałam zazdrościć i zdałam sobie sprawę, że samą zazdrością nic nie osiągniemy, oprócz zmarnowanego życia, czuję się lepszym człowiekiem. Czuję się szczęśliwsza. Wszystko do nas wraca, czy dobre, czy złe. Wielokrotnie tego doświadczyłam. Po co się mścić za doznane krzywdy, one same wrócą do "szczęśliwca"...
Nie możemy jednak przestać ufać ludziom, nie tędy droga. Czy gdybyś wyzbyła się pewnej naiwności, gdybyś odcięła się od ludzi ze strachu przed tym, że Cię skrzywdzą, czy byłabyś ciągle tą samą Sandryką?

NO i dobrze: Czasem człowiek musi, inaczej się udusi.
Och ty moja młodsza siostrzyczko lofciam cię

Rozumiem Cię Sandrynko.....
Jak ja nie znoszę zazdrości! Mama uczyła mnie od małego, że nie wolno zazdroscic komus lepszych butów, zabawek, auta.... I to mi zostało. Nigdy nie zazdroszcze. Potrafię sie cieszyc z powodzenia innych... Mysle, ze dzieki temu jestem generalnie tak lubianą osobą.
Samych zyczliwosci osób wokół zycze i zyj jak chcesz... ;) jak lubisz.

Po pierwsze - Homo sum; humani nihil a me alienum puto. W życiu doświadczysz wielu radości i wielu rozczarowań, zarówno co do siebie, jak i co do innych. Na tym polega bogactwo życia. Słodko-gorzko-kwaśne.
Po drugie - ci, którzy dokuczają Ci odnośnie Twojej szczupłości to zazdrośnicy. Ja Ci to mówię - Gruba Baba. Nie, nie wygłaszam takich uwag, jakie zacytowałaś, ale wiem co czuję na widok takich szczęściar - skręca mnie z bezinteresownej zawiści.
Po trzecie - nie ma co zazdrościć tym, które mają męża. Ja wolałabym nie mieć męża, a mieć zdrowe dzieci. Jedno mam głęboko niepełnosprawne, a mój mąż ucieka od problemów jak może.
Po czwarte - nikt Ci nie powie czy masz ufać, czy zamykać się w sobie. Ty sama to sobie powiesz. Ważne, żebyś Ty sama była swoim najlepszym przyjacielem i ufała sobie i słuchała sama siebie. Kiedy poukładasz się sama ze sobą - poukładanie się ze światem przyjdzie samo :)
Generalnie - są takie stany, jak Twój obecny, kiedy coś ogłuszy i gubisz azymut, ale tak naprawdę to przecież wiesz jak chcesz żyć :) No i cytując klasyka: są plusy dodatnie i plusy ujemne. Zawsze i wszędzie. To Ty wybierasz co jest dla Ciebie ważniejsze.

Tak, dobrze, że to napisałaś i osoby o których tu piszesz, ogarną się chociaż trochę, choć i tak w relacjach z Tobą nic to już nie zmieni. Pamiętaj, przyjaciół poznaje się po tym jak znoszą Twój sukces:)

Sandra, teraz widzę, że jesteśmy do siebie trochę podobne ;-) Też jestem łatwowierna, powiedziałabym nawet, że naiwna. Niestety wiele razy się na tym "przejechałam". Znam też to uczucie, kiedy osoba, która uważasz za bliską przyjaciółkę, ni z tego, ni z owego wbija ci nóż w plecy i robi ci czarny PR. Jestem otwarta i przyjaźnie nastawiona (no chyba że ktoś mi nadepnie na odcisk!) i nijak nie potrafię tego zmienić, nie potrafię zachować dystansu, raczej wolę go skracać i często dostaję przez to znienacka w łeb. Swego czasu moja rodzina była też obiektem zawiści i różnych ataków, więc wiem, co to znaczy. Ja sama też bywam zazdrosna, zazdroszczę najczęściej talentu, ale to akurat działa na mnie mobilizująco. Najgorzej, jak ktoś z zazdrości chce cię zniszczyć, gnębi, jątrzy... Ale to Polska właśnie! Wiesz, jakie słowo, w 100% polskie, według prof. Bralczyka najlepiej określa Polaków? Żółć.
Pozdrawiam cieplutko!

Zazdrosc ludzi czasem rzeczywiscie jest niemila. Ale takie to juz zycie . Niedawno bylam na urlopie ,tak Chorwacja ,tak duzo zobaczylam ,a zdjec na fb nie pokazalam ,bo zanim to zrobilam to wlasnie od najblizszych z rodziny uslyszalam : taak fajnie macie ,a ja mnie nawet nie stac by pojechac nad morze polskie a co dopiero gdzies dalej. Opadly mi rece ,bo przeciez to nie moja wina ,bo przeciez mi tez nikt nie stawial niczego,no szkoda mowic. Pokazalam zdjecia na blogu , ale nie bo sie chwalilam ,ale tym by pokazac , moze innym doradzic gdzie jechac ,gdzie sercem bym zostala na dluzej :) Glowa do gory ,badz dzielna i nie daj sie innym !!! :) Przykro mi ,ze stracilas swoja przyjaciolke ,ale hmm moze to i dobrze ,widocznie to nie ta przyjaciolka co powinna byc dla Ciebie :) Cale zycie przed Toba :) Badz soba ,nie zmieniaj sie dla innych !!! Buziaki :)

Dzień dobry! Nieczęsto komentuję blogi, raczej wolę czytać. U Pani jestem częstym gościem i zazwyczaj po prostu podziwiam, dziwię się, zachwycam - a dziś sobie także poczytałam. I dobrze. Dobrze, że Pani to napisała. Myślę, że jakoś trzeba reagować na zawiść, złośliwość czy po prostu coś co nas boli. Sama doświadczyłam zupełnie niedawno ataku sąsiedzkiego. Prowadzę dom dziecka, fundacja użyczyła nam samochodu do przewożenia niepełnosprawnych dzieci - okazało się, że to auto jest powodem zazdrości. Zadziwiłam się niezwykle. Nie wiedziałam reagować czy nie - jednak słowa sąsiada zabolały. Zatem na płocie naszego domu i na blogu mojego męża opublikowałam swój komentarz http://chlebanaszego.blogspot.com/2016/04/lecz-ludzi-dobrej-woli-jest-wiecej-na.html Myślę, że reagować trzeba, ale też wierzę, że jednak więcej jest tych ludzi dla których zawiść to słowo znane tylko z teorii. Pozdrawiam i życzę wytrwałości w dążeniach, a także dziękuję za wszelkie miłe chwile, jakich doświadczam będąc gościem Pani bloga.

Witaj Sandra, mam podobne przemyślenia jak Ty, ale z biegiem czasu dochodzę do wniosku, że ludzie tak naprawdę nie rodzą się źli, że wszystkich złych i dobrych rzeczy uczymy się od naszych rodziców i osób, które w jakimś stopniu mieli wpływ na nasze wychowanie. Obserwując od małego maniery naszych mam, ojców czy babć i dziadków, przenikamy ich zachowaniem, reakcjami i przesiąkamy albo dobrem albo złem. Rzadko kiedy nawet w wieku dorastania potrafimy to analizować, bo jeśli matka na co dzień zazdrości sąsiadce prozaicznego zakupu nowych butów czy bluzki, to my z automatu mamy w stosunku do koleżanki w szkole identyczną reakcję i kompletnie nie mamy pojęcia o tym ,że jest top złe... Dopiero wchodząc w dorosłość, zakładając swoją rodzinę, zdarza nam się powoli weryfikować wcześniejsze zachowania naszych opiekunów, bo mamy na celu jak najlepsze wychowanie naszego potomstwa...,ale to zdarza się tylko wtedy, kiedy w odpowiednim momencie dostrzeżemy popełniane i powielane błędy... Zauważ ,że jest wiele rodzin, gdzie matka z córką albo ojciec z synem nie potrafią się absolutnie dogadać w dorosłym wieku, kiedy córa lub syn ma już swoją rodzinę i wychowuje swoje dzieci po prostu "po swojemu", a nie tak , jak zostali wychowani... Tak więc nie zmienimy świata, musimy pogodzić się z tym ,że swoje własne środowisko musimy co jakiś czas oczyszczać z tych złych fluidów i nie możemy ślepo ufać ludziom, którzy się wokół nas przewijają, musimy ich po prostu weryfikować zgodnie z tym , co nam czynią.... Nie roztrząsaj zła, ciesz się prostotą, dobrem , pięknem i tym co jest dla Ciebie i Twoich dzieci najlepsze i najbardziej wartościowe ... ;) Bardzo mocno Cię ściskam i bardzo dobrze Cię rozumiem :) <3

Trafnie to wszystko ujęłaś. Myślę, że każdy kto ma pasję i pomysł na życie, często jest nierozumiany przez otoczenie i uważany za "dzikusa". Wynika to pewnie z tego, że człowiek boi się tego czego nie rozumie i reaguje wobec tej inności czasami nawet złośliwie. Ludzie lubią gdy wszystko wokół kręci się według określonych schematów a jeśli coś im burzy ten schemat, nie wiedzą co robić, jak się zachować i pojawia się wtedy nawet wrogość. Masz rację, w blogosferze, przynajmniej tej jaką znam, jest mnóstwo życzliwych ludzi i nie zauważyłam tu żadnej wrogości czy zawiści. Trzymaj się Sandrynko, życzę Ci mnóstwa kolejnych pomysłów, bo Twój blog jest niesamowicie oryginalny i z niecierpliwością oczekuje się na kolejne posty. Powodzenia :)

Zgadzam się z tym co napisałaś. Ludzie otaczający nas wpływają bardzo na nasze życie, decyzje itp. Nie cierpię zazdrości. Każdy pisze sobie sam scenariusz. Przecież wszystko jest w naszych rękach i sami możemy osiągnąć coś, co zazdrościmy innym.
Buziaki

Sardynko, Ty też? Czasami mówię sobie, że ja jestem z innej epoki i nie pasuję do tego świata. Tym postem jesteś mi bliższa niż kiedykolwiek wcześniej.
ps. musimy się na kawę w końcu zmówić.

Pięknie napisałaś i czułam spokój w tych słowach - wyszło, że złości w Tobie nie ma, nawet jeśli coś złego się wydarzyło. A może była, tylko sobie już poszła bo szkoda na nią czasu?? Pozdrawiam! :-)

Kurcze, ja tez bywam zbyt ufna w stosunku do ludzi i nie raz sie na tym juz zlapalam...

Oczyszczanie przestrzeni z pseudoprzyjaciòł jest jedną z najwspanialsZych rzeczy jaką można sobie zafundować. Należy otaczać się jedynie ludźmi, którzy ciągną nas w górę .

Przykre jest jeśli po kilku latach przyjaźni zauważa się, że nie było w tej relacji równowagi, że "coś" jest nie tak jak być powinno. Ważne jest aby szanować nie tylko innych ale i siebie samego. Ja ostatnio zrezygnowałam z przyjaźni w której notorycznie były pretensje, traktowanie z góry. Jak długo można się starać i być dominowanym? Czy to nie o to powinno chodzić, aby umieć ze sobą rozmawiać..tak normalnie. A już tym bardziej, gdzie w tym miejsce na uczucia negatywne jak zazdrość, zawiść..?

Jestem pewna, że Ci ulżyło po napisaniu tego posta. Mam bardzo podobne odczucia..bardzo..ściskam mocno, wrażliwa duszyczko!

Wierzę że dobro wraca i na przekór wszystkiemu staram się to dobro dawać. I nawet jak nie teraz to kiedyś wróci ;-)
Pozdrawiam serdecznie

...Nie ganiaj za ludźmi, nie muszą cię lubić. Ci, którzy pasują do ciebie, znajdą cię i zostaną...pisala
Bonda w Pochłaniaczu. A jak nie zostana to kij im w oko. Tyle do zrobienia w zyciu. Wrazliwcy zawsze maja pod gorke, bo swiat postrzegaja w wielu kolorach. Taki nasz los. Pozdrawiam serdecznie.

Dużo prawdy w tym co piszesz, sama miałam podobne doświadczenia.
Najtrudniej jednak, gdy przysłowiową ,,szpilę w plecy,, wbija ktoś najbliższy...
Wielokrotnie słysząc opinię znajomych na temat otaczających nas ludzi i wpadam w osłupienie. Niektórzy zaprzątają sobie głowę takim ,,pierdołami,, że aż trudno to komentować.
Głowa do góry!

Kiedyś często się przejmowałam tym co ludzie mówią, jak mnie odbierają, teraz po prostu mi to wisi.Nawet ich zazdrość, czy zawiść mnie nie wzrusza.Pogodziłam się z tym, że są ludzie i ludziska.Zawsze się znajdzie czarna owca, ktoś kto będzie miał odmienne zdanie, no i ktoś kto będzie prał brudy, czy też zazdrościł, tacy są ludziska, nic tego nie zmieni.Najważniejsze to nie brać tego co powiedzą do serca, olewać ich i tyle.W życiu są ważniejsze rzeczy niż umartwianie się co ktoś powie, albo czego nam zazdrości.Ja jestem życzliwa i wszystkim w koło kibicuję.Jeśli ktoś ma ładniej, lepiej, drożej, to super niech ma, ja mam to co mam i cieszę się z tego, bo własnymi siłami do tego doszłam, nikt mnie nie wspierał, nie mam bogatych rodziców, wspierających, nie mam super płatnej pracy i nie mieszkam w willi z czteroma garażami, ale to nie znaczy, że jestem nieszczęśliwa, bo mi to co mam wystarcza i jestem szczęśliwa, że mam jak dla mnie aż tyle :-) Pozdrawiam serdecznie :-)